موکول کردن به انگلیسی

کلمه‌ی «موکول کردن» در زبان انگلیسی به postpone, defer, یا put off ترجمه می‌شود.

این فعل به معنای به‌تعویق انداختن انجام کاری، انتقال مسئولیتی به زمان یا شرایط دیگر، یا وابسته کردن انجام یک عمل به رخداد یا موقعیتی خاص است. در زبان فارسی، «موکول کردن» اغلب در موقعیت‌های رسمی، اداری و گفتارهای دقیق‌تر به کار می‌رود و نسبت به هم‌معنای عامیانه‌ی آن یعنی «عقب انداختن» لحنی جدی‌تر و محترمانه‌تر دارد.

در زندگی روزمره و محیط‌های کاری، «موکول کردن» معمولاً برای بیان تصمیمی منطقی یا اجباری به کار می‌رود. برای مثال، اگر شرایط لازم برای انجام یک پروژه یا دیدار فراهم نباشد، آن کار تا زمان مناسب‌تری موکول می‌شود. این واژه در چنین موقعیت‌هایی نوعی نظم فکری و مدیریتی را نشان می‌دهد؛ یعنی فرد یا گروه، به جای حذف یک اقدام، آن را به زمانی منتقل می‌کنند که امکان اجرای بهتر و مؤثرترش وجود دارد. بنابراین، «موکول کردن» نشانه‌ی برنامه‌ریزی آگاهانه است، نه سستی یا اهمال.

از دید سازمانی و حرفه‌ای، تصمیم به موکول کردن اغلب با ارزیابی شرایط، منابع و اولویت‌ها همراه است. در مدیریت پروژه‌ها، برنامه‌های آموزشی یا جلسات رسمی، اگر انجام یک کار در زمان تعیین‌شده ممکن نباشد، مدیران با استفاده از اصل «به‌تعویق انداختن منطقی» تصمیم می‌گیرند آن را موکول کنند. این عمل، در واقع راهی برای حفظ کیفیت و جلوگیری از تصمیم‌های عجولانه است. واژه‌ی «موکول کردن» در این معنا بار مثبت دارد و نشانه‌ی سنجیدگی است، نه بی‌نظمی.

در بعد روانی و اجتماعی، اما «موکول کردن» می‌تواند گاه رنگی از تعلل و فرار از مسئولیت به خود بگیرد. وقتی فرد کاری را بدون دلیل قانع‌کننده مدام به آینده موکول می‌کند، این رفتار نوعی procrastination یا اهمال‌کاری محسوب می‌شود. در این حالت، «موکول کردن» دیگر نشانه‌ی مدیریت زمان نیست، بلکه تبدیل به ابزاری برای فرار از تصمیم‌گیری می‌شود. مرز میان تعویق سنجیده و اهمال‌کاری ظریف است و تشخیص آن نیاز به آگاهی از هدف و انگیزه دارد.

«موکول کردن» واژه‌ای است که در ذات خود به مفهوم زمان گره خورده است. این فعل یادآور این واقعیت است که بسیاری از امور در زندگی انسان به شرایط و لحظات مناسب بستگی دارند. گاهی موکول کردن تصمیمی درست است، زیرا زمان هنوز آماده نیست؛ و گاهی زیان‌بار است، زیرا فرصت از دست می‌رود. از این رو، هنر زندگی و مدیریت، در دانستن آن است که چه زمانی باید کاری را انجام داد و چه زمانی باید آن را به آینده موکول کرد — نه از روی ترس یا سستی، بلکه با درایت و شناخت موقعیت.